Al meer dan dertig jaar kruist de New Yorkse indie-rock band Nada Surf succesvol de degens met zijn trouwe aanhang en ook vandaag zit er nog geen gram sleet op deze band, zo mochten we aan den lijve ondervinden tijdens een feestelijk optreden in muziekcentrum TRIX. Weerom begeesterden Matthew Caws en de zijnen moeiteloos een goed gevulde TRIX club, met een publiek dat van begin tot einde aan hun lippen hing. 

Nochtans was het niet lang geleden dat Nada Surf ons hier op Belgische bodem met een optreden vergastte. In het voorjaar speelden ze een uitverkocht concert in de Brusselse Botanique, maar het enthousiasme van de band, die vanavond hun laatste concert van een drieweekse Europese tournee speelt, is niet te temperen, net als die van hun trouwe fans trouwens, die zelfs de songs uit hun nieuw album “Never Not Together”, vlot uit het hoofd meezingen. Je begrijpt dan ook niet waarom Nada Surf bijna als een one hit wonder wordt afgeschilderd, en zowel de radiostations als de muziekpers hen teveel laten links liggen, terwijl ze al vanaf hun prille begin in de jaren negentig met de regelmaat van een klok keigoede albums blijven leveren. Nada Surf verdient het absoluut niet om enkel afgemeten te worden aan die ene megahit “Popular” uit hun eerste full album, integendeel. Ze worden er zelfs nog beter op, zo bewijst nog maar eens een knaller van een optreden vanavond en hun laatste album “Never Not Together”. De band zelf zal het echter worst wezen. Ze gaan op het podium tekeer als een bende jonge veulens die voor het eerst het frisgroene gras ruiken op een zomerse weide. 

Je mag dus Nada Surf een underground indie-rock band noemen, bijna iets voor insiders, met een patent op melodische pop-rock en aan die sound zijn ze tot op heden trouw gebleven. Iedereen die hen ooit live aan het werk zag, weet echter welk vlees ze in de kuip hebben en over welk kwalitatief hoogstaand werk ze beschikken. Zanger-gitarist Matthew Caws en de tevens flamboyante verschijning van bassist Daniel Lorca, blijken samen met drummer Ira Elliott en toetsenist Louis Lino de perfect match om elk pop-rock nummer op het podium naar een hoger niveau te tillen, zoals het een goede live band betaamt. 

Vanavond wordt er niet getalmd om de lont in het kruitvat te steken en is het dadelijk feesten geblazen met Nada Surf’s grootste hit “Popular”, eigenlijk een gewaagde keuze, maar het niveau van het concert zal gedurende het komende anderhalf uur geen moment verzwakken. De denderende opvolger en gouden oudje “Telescope”, uit hun eerste EP “Karmic”, gaat verder in pure Dinosaur Jr.  stijl en de rechttoe rechtaan rocker “Hi-speed Soul”, zet samen met een afwisselend stilvallend tot op een razend gitaartempo en full distortion bas van Daniel Lorca drijvend “The Plan”, de puntjes op de rockende i. 

Maar Nada Surf heeft wel wat meer afwisseling qua songs in zijn repertoire. Zo mogen we heerlijk wegdromen op de melodieuze noten van “Friend Hospital” en een verliefd walsend en op donkere basnoten steunend “Killian's Red”, beiden uit de band’s favoriete album van vanavond “Let Go”. Uit hetzelfde album slaan ze ons met garagerocker “Happy Kid” rond de oren, maar de hoogste toppen scheert het subtiele, op fluweelzachte pauken percussie van Ira Elliott drijvend “Blonde On Blonde”, over een dromerige roadtrip met Dylan’s album op de achtergrond.  

Het nieuwe album “Never Not Together” heeft ook heel wat te bieden en de eerste keuze valt op “Come Get Me”, dat een mijmerende metrorit verhaalt, geaccentueerd met knappe keyboard accenten van Louis Lino. Confronterend is ook het moment dat  Matthew Caws bekent dat hij heel zijn jeugd gepest is geworden als knap, tenger jongetje met lang haar en een hoog stemmetje, zo erg zelfs dat zijn vriendjes hem Mathilda noemen. Hij is al de vaders die hun kinderen laten zijn wie ze zijn, waaronder zijn vader,  dan ook eeuwig dankbaar en schrijft er na al die jaren eindelijk een song over. Hij raadt dan ook iedereen ,die met problemen worstelt, ten stelligste aan een therapeut op te zoeken en geeft ons in het Flaming Lips klinkende “Looking For You” de wijze en simpele raad mee “There’s Only One Mission In Life, Be Happy”.  Dat de zin “There’s No Tiger In The Room” voor letterlijk wordt genomen door de knappe opener en vriend Kevin Devine zorgt voor hilarische toestanden op het podium, wanneer deze verrassend in tijgerpak op het podium verschijnt. 

Echte kippenvel krijgen we ook bij een denderende rocker als “Hyperspace”, wiens intro bijna van Noordkaap’s “Druk in Leuven” geleend lijkt te zijn en een andere hemelse kraker “Something I Should Do”, dat met snijdende synthesizer en grommende baritongitaar een inleiding vormt voor een parlando geprevelde strofe. Ook het op plaat wat melig poppy klinkende “So Much Love” krijgt een heerlijk ruw kantje met een donderende baslijn van Lorca en een vurig op zijn Telecaster strummende Caws. Wanneer we denken dat met het party nummer bij uitstek “Blanquest Year”, waar iedereen uit volle borst “Fuck It” meebrult, het feestje finaal aan zijn einde komt, komen de Nada Surfers voltallig of mic, met Matthew op akoestische gitaar, een heerlijk vierstemmig harmonisch gezongen “Blizzard Of ‘77” als encore brengen, een slotakkoord om U tegen te zeggen.

Voor iedereen die de juiste golf met Nada Surf in de Scheldestad heeft gemist rest er alleen nog hun schitterend nieuwe album “Never Not Together” thuis te beluisteren en laat je geen twee keer verrassen. Nada Surf is always breaking the waves! 

Yvo Zels